Ellis verloor haar vriend bij een motorongeluk

Ellis: “Mijn vriend Pascal reed motor en ik was ook van plan om mijn motorrijbewijs te halen. Ik vond het superleuk om met hem op pad te gaan en wilde die vrijheid zelf ook ervaren. Hij vond het leuk dat ik ook een motorrijbewijs wilde halen, maar vond wel dat ik daarvoor eerst een nieuwe helm moest hebben.”

Nieuwe helm

“En zo gingen we op die toen nog prachtige dag op de motor naar een motorspeciaalzaak net over de grens bij Duitsland. Bij deze motorzaak heb ik inderdaad een nieuwe helm gekocht en de oude helm gelijk achtergelaten. Ik denk achteraf dat Pascal wat rigoureuzer en zelfverzekerder durfde te rijden, nu ik deze nieuwe helm op had.”

Uit de bocht gevlogen

“Uiteindelijk liep het helemaal fout af. We zijn ergens bij een Duitse afrit uit de bocht gevlogen. Pascal is tussen de motor en de vangrail terecht gekomen. Zijn verwondingen waren zo erg dat hij ter plekke is overleden. De traumahelikopter is nog wel gekomen, maar ze hebben hem niet eens meer meegenomen. Ik weet nog dat we daar op de grond lagen en ik dacht, ‘ja die flapdrol heeft vast een stuurfout gemaakt’ en dacht dat het nog wel goed zou komen. Ik wist toen nog niet hoe erg het was.”

Met de ambulance

“Ondertussen werd ik met de ambulance naar het ziekenhuis afgevoerd. Ook ik was gewond geraakt door de valpartij. Ik kwam op de spoedeisende hulp terecht.  Artsen om mij heen die mij van bed naar bed verplaatsten. Ik hoorde overal piepjes en geluiden. Mijn ouders stonden ook ineens aan mijn bed.  Wat volgde waren scans en metingen. Daaruit bleek dat mijn beide handen in het gips moesten en ik een hersenschudding had. Verder had ik gelukkig niets ernstigs.”

Overleden

“Ondertussen bleef ik maar vragen waar Pascal was. Ik had verwacht dat ze hem elk moment zouden binnenrijden in een ziekenhuisbed in mijn kamer. Alleen bleek dit niet zo te zijn. Toen de scans aangaven dat ik niet zelf niet in gevaar was, heeft mijn moeder verteld dat Pascal overleden was bij het ongeluk.”

“Hierna brak echt een ontzettend moeilijke periode aan. Ik was ook nog eens net gestopt bij mijn oude werkgever. Ik kwam daardoor bij mijn nieuwe werkgever gelijk in een re-integratie traject terecht. Mijn nieuwe werkgever reageerde gelukkig heel begripvol. Hij zei dat we samen gingen kijken wat we konden doen. En dat hebben we ook gedaan.”

Erg alleen

“Toch reageerde niet iedereen altijd prettig. Ik merkte ook met vrienden dat het best wel lastig was. Niemand kan zich voorstellen hoe jij je voelt. Ik kreeg wel steun, maar voelde me toch ook erg alleen. Ik voelde me ook niet altijd erkend door mensen om me heen. Dan zat ik een paar maanden na het ongeluk een biertje te drinken met vrienden en dachten zij dat het weer goed ging. Dat jij mij dit ene moment in de week ziet lachen, betekent niet dat het verder allemaal koek en ei is.”

Ervaringsmaatjes

“Uiteindelijk heb ik vooral veel steun gehad van mijn oma’s. Ik kwam er in die periode achter dat mijn ene oma haar zoon heel lang geleden had verloren bij een ongeluk en mijn andere oma had haar broer nog langer geleden verloren bij een motorongeluk. Vroeger werd hier heel weinig over gepraat. Ik merkte dat ook zij nog moesten rouwen. Als ik bij hen op bezoek kwam, begonnen ze er zelf over. Vanuit daar zijn er hele mooie gesprekken ontstaan. Zij waren mijn ervaringsmaatjes. Ook mijn nieuwe vriend heeft me ook enorm geholpen bij het verwerken van het verdriet. Zonder hem had ik niet gestaan waar ik nu sta.”

Hoopvol

“Met Humanitas Twente heb ik, samen met een coördinator, ook gewerkt aan het beschikbaar stellen van ervaringsmaatjes. Hier zijn groepen ontstaan waarmee we gaan wandelen en veel met elkaar bespreken. Hier ervaar ik ook heel veel erkenning en herkenning. Het is mooi om te zien dat we veel voor elkaar kunnen betekenen. Zo is er een nieuwe deelnemer bijgekomen die het laatst aangaf dat hij het mooi en hoopvol vond om te zien dat het intussen alweer zo goed met mij gaat.”