Toen Lynn’s broer niet op tijd was voor het avondeten, hadden zij al een voorgevoel dat er iets niet klopte. Op internet vonden ze dat er een kwartier eerder in de buurt een motorongeluk had plaatsgevonden. Op dat moment begonnen bij hen de alarmbellen te rinkelen. Vol paniek stapten ze alle drie de auto in, op weg naar de plek van het ongeluk. Onderweg reed een politiewagen hen tegemoet, waarna ze de auto omkeerden en weer richting huis reden. Ze wisten genoeg.
Op het moment dat de politieagenten het uitspraken, raakte Lynn in paniek en voelde ze zich helemaal bevroren. “Papa en mama probeerden nog rustig te blijven voor mij. Maar toch, als kind, en nu nog steeds, voel je dat wel goed aan bij anderen. Ook al probeerden ze zich in te houden, je krijgt het sowieso mee.” Omgaan met het verlies van haar broer vond Lynn lastig. Op dat moment zat zij in het examenjaar van de middelbare school. De week erna is ze al naar school gegaan om haar examens te maken. “Ik heb me afgesloten van alles en alleen gefocust op examens en doorgaan, doorgaan, doorgaan. Ik deed leuk tegen anderen, want dan zien ze niet dat je het moeilijk hebt.”
Proberen het positief te houden thuis
Lynn praat niet vaak met haar ouders over het overlijden van haar broer. “Thuis doen we eigenlijk allemaal alsof alles helemaal goed gaat. Doordat ik verdriet zag bij mijn ouders, liet ik mezelf achterwege om het maar positief te houden thuis.” Ze trok na het verlies wel een tijdje op met vrienden van haar broer. “Die hebben me er toen wel doorheen geholpen. Ook al hadden we het nergens over, je krijgt toch wel een stukje van mijn broer mee, een kant die ik niet kende. Dat vond ik heel fijn om te hebben.”
Alles uit het leven halen
Sinds het overlijden van haar broer, staat Lynn anders in het leven. Alhoewel ze alles sneller serieus neemt en overal de risico’s van inziet, is ze zelfverzekerder geworden. “Eerst liep ik met iedereen mee en nu maak ik gewoon mijn eigen keuzes. Anderen zijn bezig met heel veel presteren, en ik probeer minder mee te gaan in die druk en juist leuke dingen te doen. Met de insteek van, het kan ook zomaar voorbij zijn. Alles uit je leven halen wat kan. En ook al weet ik alle risico’s van motorrijden, ik denk er nog steeds over na om mijn motorrijbewijs te gaan halen. Het is een gevoelig onderwerp voor ons, maar het weerhoudt me niet om het te gaan doen.”
Hulp na het verlies
De jaren na het ongeval heeft Lynn meerdere keren hulp gehad. “Maar ik sluit dat gewoon gelijk af, ik heb dan één gesprek gehad en dan ben ik er eigenlijk gewoon gelijk klaar mee. Wat ik lastig vind om te benoemen, is of ik verdrietig ben, en waarom ik dan verdrietig ben. Ik kan het niet goed plaatsen.” Het gevoel gehoord te worden is wat zij belangrijk vindt bij het krijgen van hulp. “Het zou helpen om bij het ontwikkelen van passende hulp bijvoorbeeld verhalen van andere kinderen er aan toe te voegen. Dat roept herkenning op. Veel kinderen weten daarnaast niet hoe ze om moeten gaan met gevoelens. Vooral bij kinderen spelen die gevoelens een grote rol. Het lijkt me goed om daar bij hulp aandacht aan te geven.”
Het belang van wetenschappelijk onderzoek
Zelf merkte Lynn dat anderen weinig aandacht voor haar pijn hadden. “Het was altijd van ‘en hoe is het nou met je vader en moeder?’. Maar ik heb ook mijn broer verloren en daar wordt totaal niet over nagedacht. Ze hebben helemaal niet door hoeveel impact het ook op kinderen heeft. Als ik met mijn ouders was, dan vroegen ze het aan hen, en deden ze alsof ik er niet bij stond.” Daarom vindt zij wetenschappelijk onderzoek naar de gevolgen van een verkeersongeval bij kinderen en jongeren belangrijk. “Het heeft een grote impact. Kinderen zijn heel gevoelig en er staat veel druk op hen op die leeftijd. Veel mensen beseffen niet wat een overlijden van een dierbare bij een kind kan teweegbrengen.”
