Nancy: “Het was zondag 19 juni 2022. Vaderdag. Ik sloop stilletjes uit bed om een lekker ontbijtje te maken voor mijn allerliefste. Hij sliep nog. Tenminste dat dacht ik… Toen de broodjes in de oven bijna klaar waren, de eitjes gekookt, de koffie gezet en het sapje geperst was, wilde ik hem wakker maken. Onze verduisteringsgordijnen hielden de slaapkamer nog pikkedonker. Hij reageerde niet op mijn ‘Goedemorgen schat’, na de tweede en derde keer kreeg ik nog steeds geen reactie. Ik vond het maar raar. Ik trok de gordijnen open en zag het meteen. Mijn allerliefste lag dood in bed. In zijn slaaphouding, met een vredige uitdrukking op zijn gezicht. Op dat moment stortte de wereld volledig in.”
Voorgoed voorbij
“Op het moment dat mijn allerliefste overleed waren we 26 jaar intens gelukkig samen, waarvan 21 jaar getrouwd. We waren altijd bij elkaar, want we leefden niet alleen samen, maar we hadden ook samen een bedrijf gehad. Dat was op die negentiende juni voorgoed voorbij.”
Verlaten
“Van het eerste halfjaar na zijn overlijden herinner ik me alleen nog maar dat ik huilend op de bank lag, kijkend naar de deur, wachtend tot hij eindelijk weer thuis kwam. Maar hij kwam niet. Ik was gebroken. Volledig kapot. Kon niet bevatten wat er was gebeurd. De liefde van mijn leven die altijd zei dat hij niets was zonder mij, had me verlaten. Mijn altijd blije, fitte, gezonde man, die nooit ziek was en nergens medicijnen voor slikte was er niet meer. Een maand na zijn 68ste verjaardag was hij stilletjes in zijn slaap overleden aan een hartstilstand.”
Allesverscheurende pijn
“Ik kon dit immense verdriet, deze allesverscheurende pijn niet alleen aan en zocht hulp bij een psycholoog die gespecialiseerd is in rouwverwerking. In het begin van de therapie had ik geen woorden beschikbaar. Praten lukte niet meer. Maar zij verstond mij toch. Gedurende de afgelopen twee jaren plaatste ze telkens een nieuwe stip op de horizon waar we naar toe werkten.”
“Ondertussen had onze zoon al mijn zaken voor me overgenomen en deed alles voor me. Ondanks zijn eigen grote verdriet heeft hij zijn vader administratief begraven en mij dat uit handen genomen. Daar ben ik hem intens dankbaar voor. Ik kon niets meer.”
Het helingsproces
“Ruim een jaar heb ik gedacht dat ik ook niet verder wilde in dit leven. Ik kon niet verder zonder mijn allerliefste. Ik wou niets liever dan naar hem toe. Heel langzaam begon uiteindelijk dan toch het helingsproces. Ineens was er af en toe een dag waarop ik nauwelijks had gehuild. Of er was een dag waarop ik voorzichtig weer ergens om kon lachen. Maar oh wat voelde ik me dan schuldig omdat ik vrolijk was en mijn lief overleden.”
“De eerste zelfstandige stappen volgen, met de paar mensen om je heen die het geduld konden opbrengen om je bij te staan in de zwartste periode van je leven. Heel langzaam keerde ik terug in het leven. Het was het bewandelen van een eenzame, zware en zwarte weg.“
Een mijlpaal
“Dan is het opeens september 2024. Voor het eerst durfde ik het aan om onze dochter te bezoeken. Zij is met een Amerikaan getrouwd en woont nu in Texas. Na alles wat er was gebeurd kon ik het niet meer aan om te reizen. Maar nu kon ik eindelijk haar leven daar zien. Wat een mijlpaal!
“Ook had ik in september mijn laatste therapiesessie. Nu kan ik weer zelfstandig functioneren en nadenken. Na twee jaar werkt mijn brein weer normaal. Toch wordt mijn leven nooit meer hetzelfde zonder de liefde van mijn leven. Groot geluk is voor altijd vervangen door klein geluk. Op mijn zestigste weduwe worden is nooit iets wat ik had kunnen bedenken, maar het is wel mijn realiteit. Toch heb ik het verlies kunnen aanvaarden, met de hulp van goede, lieve mensen. Daar ben ik dankbaar voor.”
