Anneke haar dochter Esther beroofde zichzelf van het leven

Anneke: “Toen Esther nog jong was, zagen we al dat ze het niet altijd makkelijk had. Ze begon in de pubertijd ook al met zichzelf snijden, maar dat stopte na een tijdje ook weer. Mensen zeiden dan vaak tegen mij dat het soms ook bij de leeftijd hoorde. Een jaar later ben ik gescheiden van haar vader. Esther besloot eerst bij hem te blijven, maar er is daar iets gebeurd waardoor ze bij mij kwam wonen.”

Leuk huisje, fijne baan 

“Ik heb toen tegen haar gezegd dat het misschien goed was dat ze hulp ging zoeken. Ik merkte dat ze vastliep. Uiteindelijk knapte ze bij ons thuis toch weer wat op en uiteindelijk besloot ze om te verhuizen naar Hilversum. Hier had ze een leuk huisje en een fijne baan. Vervolgens is ze ook verder verhuisd naar Amsterdam, waar ze ook studeerde. Op het oog leek alles goed te gaan, maar als ik nu de foto’s terugzie van die tijd zie ik dat het heel slecht met haar ging.” 

Verslaafd 

“Ze belde me op een gegeven moment op en vroeg of ze eerste kerstdag 2016 bij ons mocht zijn. Natuurlijk mocht ze dat. Ze vroeg er alleen wel specifiek bij of ik haar alleen zou komen ophalen, toen kreeg ik al buikpijn. Op die eerste kerstdag stapte ze bij mij in de auto en begon ze gelijk te huilen. Ze vertelde dat ze naar een afkickkliniek zou gaan omdat ze verslaafd was geraakt aan heroïne.  Ze voelde zich zo depressief en slecht dat ze naar de heroïne had gegrepen. De dag na kerst is ze opgenomen in een kliniek en gelijk cold turkey afgekickt.”

Zelfmoordpogingen

“Vanaf 2017 is het hierna met ups en downs gegaan bij Esther. Uiteindelijk gingen er veel dingen mis, waardoor ze niet toekwamen aan het behandelen van de depressie. Ondertussen ging het steeds slechter met Esther en heeft ze meerdere zelfmoordpogingen gedaan. Daarom heeft ze uiteindelijk een IBS (inbewaringstelling) gekregen, dat houdt in dat ze acuut werd opgenomen omdat ze een gevaar voor zichzelf werd. Uiteindelijk is dat omgezet naar een RM (rechtelijke macht), dan heb je niet meer over jezelf te beslissen.”

Autisme

“Ze heeft veel zware behandelingen gehad en in diverse klinieken gezeten, die niets meer voor haar deden. Daardoor wilde ze uiteindelijk nog maar een ding en dat was niet meer op deze wereld zijn. In 2021 kreeg ik ook een berichtje van haar met: ‘Mama als ik hieruit kom, dan heb ik alleen nog een plek nodig om te kunnen doen wat ik wil.’ Uiteindelijk is er toch nog een psychiater geweest die wel goed naar Esther keek. Hij heeft haar toen eindelijk na veel onderzoeken de diagnose autisme gegeven. Esther bleek inderdaad niet in de psychiatrie thuis te horen.  Alleen was het toen al veel te laat om nog iets te kunnen doen. Zoals zij zei, ‘Esther is helemaal kapot gemaakt door alle medicijnen en door al het opgesloten zijn’ en door alle zware gedwongen behandelingen.”

Foto’s samen 

“In het najaar van 2022 hebben wel nog veel leuke dingen gedaan samen en mooie herinneringen gemaakt. Dat waren heel waardevolle dagen. Ook altijd als ik bij haar was dan zorgde ik ervoor dat we een foto maakten van ons samen. Ze wist zelf ook wel waarom dat was. Soms stribbelde ze tegen, maar die foto kwam er uiteindelijk altijd.”

‘Weer niet gelukt’ 

“In het voorjaar van 2023 ging Esther haar rechtelijke macht er eindelijk weer af. Daardoor kon ze weer doen wat ze wilde, en deed ze in de nacht van 15 op 16 maart opnieuw een zelfmoordpoging. Hierdoor is ze in coma geraakt en moest ze uiteindelijk naar het ziekenhuis. Toen we bij haar aankwamen in het ziekenhuis zei ik gelijk dat dit niet was wat zij gewild had. Een paar dagen later is ze uit haar coma gekomen, toen heeft ze direct met een psychiater gesproken, deze verklaarde haar wilsbekwaam en werden alle behandelingen gestaakt. Esther mocht sterven!”

Overleden 

“Esther is vervolgens naar een hospice overgebracht en daar ging het allemaal heel snel. Zaterdagochtend ben ik heel vroeg gebeld, ze vroegen of ik naar haar toe wilde komen. Ik zat al in de auto toen ze nogmaals belden en zeiden dat het heel slecht ging met Esther en ze vroegen waar ik was. Het zou nog zeker een kwartier duren voor ik er was. Toen hebben ze de telefoon bij haar oor neergelegd zodat ik nog met Esther kon praten. Toen ik ophing, is ze overleden. Dat is het laatste dat ze nodig had, ze was daarop aan het wachten.”

Leven staat stil 

“Aan de ene kant gaf het overlijden van Esther lucht, het was fijn voor haar dat ze eindelijk uit haar lijden verlost was. Als je het leven zo zwaar vindt dan is dat een enorme lijdensweg. Ik ben al de jaren dat ze ziek was naast haar blijven staan. Ook in de hospice. Het was fijn om haar te verzorgen na haar overlijden en op haar crematie een verhaal te kunnen vertellen. Ook ben ik mee geweest naar de invoer in de oven.”

“Tegelijkertijd viel ik zelf in een enorm gat. Mensen vergeten het ook heel snel, de eerste drie weken krijg je nog allerlei berichtjes en belletjes en komt iedereen langs. Maar na een tijdje viel dat stil. Het leven gaat dan door, alleen ik was haar kwijt en mijn leven stond stil. Gelukkig waren er ook veel lieve mensen om mij heen die me altijd gesteund hebben en nog steeds, dat is heel erg waardevol.”

Gedenkhoekje 

“Toch heb ik ook weer plezier, en probeer ik leuke dingen te doen.Dat is ook wat Esther graag wou. Alleen er blijven altijd lastige momenten zoals haar sterfdag en haar verjaardag. Op de kamer waar ze sliep hebben we daarom een klein gedenkhoekje voor haar gemaakt. Daar staan wat spullen die we hebben gekregen en mooie kaarten. Er zat ook een Nijntje knuffel in een van de boeketten van haar crematie, die heb ik eruit gehaald en die staat nu hier. En ik heb hier natuurlijk een heleboel foto’s van Esther. Het leven gaat door, maar het zal nooit meer hetzelfde zijn.”