“Ik moest gaan wennen aan de gedachte dat mijn dochter echt dood is”

“Eline had net afscheid genomen van de lagere school. Op 11 september zwaaide ik haar daarom uit voor ze op de fiets stapte naar de middelbare school. Vervolgens flitste er een gedachte door me heen, stel je nou voor dat er iets met haar zou gebeuren? Ik weet niet waar deze gedachte ineens vandaan kwam en wuifde het weg. En gaf Eline nog een dikke knuffel.”

Aangereden
“Nog geen vijf minuten later ging de telefoon. Suzanne, mijn jongste dochter (zij was destijds acht), nam op en ging gelijk op de bank staan schreeuwen en gillen. Alsof ze voelde dat er iets ergs was. Diegene aan de telefoon zei dat ze mij wilde spreken. Eenmaal aan de lijn vertelde ze me dat Eline een ongeluk had gehad, ze was aangereden door een taxichauffeur. Ik vroeg haar of het ernstig was en zij gaf toen aan dat ik zo snel mogelijk moest komen.”

Gelijk komen
“Op de plek waar het ongeval gebeurd was, was een buurmeisje van ons een halfjaar eerder ook aangereden. Zij had een gebroken been en dus ging ik nu uit van iets vergelijkbaars. Daarom vroeg ik mijn man te gaan , dan kon ik ondertussen Suzanne naar school brengen en daarna naar Eline toe. Nog geen tien minuten later stond er iemand van school voor de deur die zei dat ik gelijk moest komen.”

Traumahelikopter en sirenes
“Ik ben toen zo snel mogelijk naar de plek van het ongeval gegaan. Terwijl ik onderweg was zag ik de traumahelikopter en hoorde ik overal sirenes loeien. Toch niet voor mijn kind? Vroeg ik me hardop af. Toen ik op de plek aankwam, lag Eline op straat en waren ze al bezig met het inbrengen van een beademingsbuis. Ik mocht ook niet in haar buurt komen, omdat ze te druk bezig waren met haar. Dit was echt heel heftig om te zien.”

Spoedtransport
“Eline is vervolgens met spoedtransport naar het ziekenhuis gebracht. Ik weet nog dat wij er achteraan reden in een politieauto en dat de hele A13 was afgezet. Onderweg maakte ik me nog druk over of Eline wel echt mee was genomen. Er stonden zoveel ambulances dat ik me afvroeg of ze wel in deze lag. Gelukkig was dat wel zo. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, heb ik gelijk iemand in een witte jas aan de mouw getrokken en gevraagd hoe het met Eline ging. Hij zei dat het er niet goed uitzag. Dat was het eerste moment dat ik besefte dat het echt heel erg was.”

Dubbel team hersenchirurgen
“Ik wilde heel graag even bij Eline zijn en dat mocht ook. Dat was zo’n gekke ervaring, ze lag daar maar met allemaal apparatuur aan haar gekoppeld. En al die artsen die om haar heen aan het rennen en vliegen waren. Het was de laatste keer dat ik haar een kusje heb gegeven en ze nog warm aanvoelde. Hierna moest ze gelijk naar de operatiekamer, daar stond een dubbel team van hersenchirurgen voor haar klaar. Zij hebben haar urenlang geopereerd. Ik kon niet meer bij haar en heb in de familiekamer gewacht. Ik heb daar alleen maar zitten huilen en schreeuwen omdat ik Eline niet wilde verliezen.”

Traumabehandeling
“Tijdens de operatie zagen de chirurgen eigenlijk gelijk al dat het niet goed was. Toch hebben ze toen wel besloten om haar nog een traumabehandeling van 24 uur te geven. In die tijd kijken ze dan of iemand weer hersenactiviteit krijgt. Dat deden ze omdat Eline nog zo jong was. In die 24 uur hebben we haar geen seconde alleen gelaten. We hebben liedjes voor haar gezongen en tegen haar gepraat. Ook leek het alsof ze mij een beetje aankeek, doordat haar oog half open was.”

Het laatste kusje
“De volgende ochtend op 12 september hadden we een gesprek met iemand in het ziekenhuis en die vertelde ons dat Eline klinisch dood was. We mochten toen een moment van overlijden kiezen voor Eline. Dit moment hebben we ’s avonds gehouden samen met een pastoor. Goede vrienden en familie konden op dat moment afscheid nemen en ook Suzanne heeft haar toen voor het laatst een kusje gegeven. Vervolgens is iedereen haar kamer uitgegaan, ik ben toen bij Eline in bed gaan liggen en uiteindelijk is ze in mijn armen overleden.”

“Ik wilde dat deze afschuwelijke, zwarte nachtmerrie overging. Ik wilde hieruit, uit die roes en wakker worden en beseffen dat het niet waar was. Helaas was de werkelijkheid anders en moest ik in deze nachtmerrie doorleven en aan de gedachte gaan wennen dat mijn kind echt dood was.”

Chocoladetaartje
“De jaren die na Eline haar overlijden volgden waren een hel. Ik had ineens helemaal niets meer en mijn hele leven stond op z’n kop. Toch heb ik altijd geprobeerd om van ons verdriet ook iets positiefs te maken. Eline hield bijvoorbeeld heel erg van chocoladetaart, daarom eten we nu op elke verjaardag en elke sterfdag van haar een chocoladetaartje. Ook zet ik nog elk jaar een kerstboompje met een Me To You beertje bij haar graf en koop ik een cadeautje voor haar met kerst. Zo is ze er toch een beetje bij.”

Meer begrip
“Daarnaast help ik nu zelf ook mensen die iemand zijn verloren als rouw- en verliescoach. Ik vind het heel erg fijn dat ik dit kan doen voor een ander. Ook hoop ik heel erg dat er in de maatschappij meer begrip komt voor mensen die een kind zijn verloren. Ik merk vaak dat mensen niet weten wat ze moeten zeggen en je daarom de rug toekeren. Daarom heb ik ook mijn verhaal gedeeld voor het boek Nooit weg van jou. Zo ontstaat er hopelijk meer bewustwording in het verkeer en verkleinen we de kloof tussen ons als ouders van een overleden kind en de maatschappij. Zo zorgt het overlijden van Eline toch nog voor iets positiefs.”