“Daan daar achterlaten, is het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen”

“De dag begon net zoals alle andere dagen, alleen veranderde deze dag voorgoed mijn leven. Normaal gesproken opende ik op weg naar beneden nog de slaapkamerdeur van Daan, maar deze ochtend besloot ik dat niet te doen. Daan had namelijk de eerste twee uur vrij en dus liet ik hem lekker uitslapen. Als ik eenmaal op mijn werk ben, app ik Daan nog dat hij zijn geschiedenisopdracht niet moet vergeten. Hij appt me terug dat hij het geregeld heeft. Achteraf blijkt dat ons laatste appje te zijn.”

Twee agenten

“Later op de dag hebben we een personeelsuitje, om 15.30 stappen we in de auto en om 16.00 uur zijn we op de locatie. We starten met een spel waarvoor we onze telefoon moeten inleveren. Zodra we klaar zijn met het spel loop ik de ruimte uit. Daar vertelt een andere collega me dat er twee agenten voor me zijn. Ik dacht eerst nog dat het een grapje was en reageerde er een beetje flauw op. Aan het gezicht van mijn collega zag ik dat het geen grap was.”

Geen misplaatste grap

“De agenten vertelden gelijk dat mijn zoon Daan is overleden. Ik denk eerst nog dat het een misplaatste grap is, maar de agent bevestigt mij dat het echt waar is. Daan is ter hoogte van de brandweer van Maastricht overleden vertelt de agent me. Ik vraag hem nog of Daan iets verkeerd had gedaan, totaal niet beseffend wat mij net was verteld. Hierna hebben ze me gelijk naar het ziekenhuis gebracht. Ik zei nog dat ik dat niet wilde, omdat ik naar mijn kinderen en man wilde, maar er was geen tijd voor discussie.”

Verdoofd en vol ongeloof

“Mijn collega ging mee in de politieauto, we zaten samen op de achterbank. Terwijl ik me verdoofd en vol ongeloof voelde, vlogen we met zwaailichten over de vluchtstrook. Het was geen fijne rit. Onderweg bel ik mijn vriendin Suzanne en schoonzus Sylvia, beide kunnen zij het nieuws niet geloven. Na even twijfelen bel ik ook mijn oudste dochter Fleur, zij had het nieuws al gehoord. Net zoals mijn broer Niels, die het nieuws al gehoord toen hij met mijn moeder belde.”

‘Daan is er niet meer’

“Toen we eenmaal in het ziekenhuis waren, zag ik ook mijn man Paul. Zo ken ik hem niet, totaal overstuur en niet in staat om een woord uit te brengen. Samen zijn we naar de familiekamer gegaan en, troffen daar  een jonge arts. Hij keek ontredderd en serieus, maar met vriendelijke ogen. Hij vertelde ons dat Daan er niet meer is. Hij is gevallen met zijn scooter en tegen een lantaarnpaal beland. Omstanders hebben nog geprobeerd hem te reanimeren, maar alle hulp was te laat, vertelde arts. Ik luister naar hem, maar kan het nauwelijks bevatten. De arts vraagt eindelijk of we onze zoon willen zien. Na een korte ‘ja’ opent hij de deur. Daar lig je dan, mijn Daan, mijn mooie knul. Je blonde haren rood van het bloed.”

“Na een tijdje vraagt de arts of we nog willen nadenken over orgaandonatie. We hebben niet veel tijd om erover na te denken, maar eigenlijk weet ik het meteen. Als ik nog iemand kan redden, dan wil ik dat. Zo zou Daan dat ook gewild hebben.”

Zwart Banlieue pak

“In de dagen daarna is iedereen aangeslagen en niemand is in staat wat te zeggen. Alles gaat langs mij heen. Toch moet ik al nadenken over de begrafenis van Daan en over wat ik hem aan wilde trekken. Het ziekenhuis had mij zijn kleding meegeven die hij droeg tijdens het ongeluk. Daan had zijn mooie zwarte Banlieue pak aan, deze droeg hij heel graag. Mijn keuze was snel gemaakt, ik bestelde een nieuw Banlieu pak. Het pak dat hij aanhad was helemaal gescheurd door het ongeluk.”

“Daan vond het nooit fijn als iemand iets droeg wat hij al had, maar dit keer was het anders. Een vriend van Daan vroeg of zij hetzelfde pak mocht bestellen. Als eerbetoon aan Daan. Natuurlijk vond ik dat goed. En zo geschiedde het dat al Daan zijn vrienden en vriendinnen hetzelfde pak bestelden. Uiteindelijk zijn er zoveel pakken besteld bij Banlieue dat het pak uitverkocht was.”

Dit moment vergeet ik nooit meer

“Op zondag, drie dagen na het overlijden van Daan hadden zijn vrienden een ride out georganiseerd voor hem. Wij mochten om 16.00 uur bij het paaltje zijn waar Daan zijn ongeval heeft gehad. Wij wisten van niets. Toen we daar stonden, kwam er uit het niets heel hard getoeter van ver weg, honderden scooters arriveerden op de weg bij de paal. Zo druk als het eerst was, zo stil werd het vervolgens, met hier en daar een snik. Ondanks dat er heel erg veel vrienden en vriendinnen waren van Daan, heerste er een stilte. Dit moment vergeet ik nooit meer.”

Moeilijkste ooit

“Uiteindelijk vond de uitvaart negen dagen na het overlijden plaats. Acht vrienden dragen Daan naar binnen, terwijl we op de achtergrond zijn muziek horen. De zaal is bomvol en het is erg donker. Het besef dat dit het laatste is wat we kunnen doen, maakt me nerveus. Na de uitvaart drinken we nog een biertje op Daan. Ik vraag me nog steeds of hoe ik dit gedaan heb. Daan daar achterlaten, is het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. Vanaf die die dag ben ik gescheiden van Daan en van zijn lichaam. Er zijn geen woorden die dit kunnen beschrijven.”

Niet voor niets

“Terwijl de wereld door raast, heb ik nog vaak het gevoel dat ik kopje onder ga in de golven van de zee. De tussenpauzes worden wel langer en ik krijg steeds vaker weer wat meer lucht. Toch is het moeilijk om te zien dat iedereen om ons heen door gaat met het leven. Dat maakt rouw een eenzaam bestaan. Voor ons zal het leven nooit meer hetzelfde zijn. We zijn veranderd en dat is niet voor iedereen te begrijpen. Dat maakt het moeilijk. Daans dood mag niet voor niets zijn geweest, dat is mijn kracht om door te gaan. Ik schrijf mee aan een boek en werk mee aan een verbetering van de spoedeisende hulp van het Maastricht Universitair Medisch Centrum. Daar waar ik kan wil ik mijn verhaal en ervaring delen om zo anderen te helpen. Allemaal voor jou, Daan, mijn boefje met zijn gouden hartje.”