Na Jennifers overlijden houdt Tim een dagboek bij. Hij beschrijft de rauwe emotie van het eerste jaar, zonder vrouw en zonder moeder.
“Na de uitvaart realiseerde ik me dat mijn jongens en ik een heel bijzonder jaar tegemoet gingen en dat we ons jaren later vast afvroegen hoe we dat in die eerste maanden hadden gered. Om die reden wilde ik het vastleggen. Het waren vaak zulke heftige gebeurtenissen dat ik geen raad met mezelf wist en dat ik het op móest schrijven om het van me af te kunnen schudden. Ik was op zoek gegaan naar hulpboeken, ervaringen van lotgenoten en vond heel veel boeken, maar alleen door (en voor) vrouwen. Toen realiseerde ik me dat andere mannen misschien iets zouden kunnen hebben aan mijn ervaringen. Ik besloot om alles te publiceren, dus geen censuur toe te passen. Niet mooier maken en ook niet zwaarder, want de rouw in dat eerste jaar is gruwelijk van ellende en schoonheid. Een dierbaar jaar, noem ik het.”
In 2011 publiceert Tim zijn dagboek ‘Tranen van Liefde’, in de hoop hier anderen mee te kunnen helpen. Tot op de dag van vandaag krijgt hij prachtige reacties. Van mannen en vrouwen die zich in bepaalde situaties herkennen en zich hierdoor minder alleen voelen. In 2019 verscheen zijn tweede boek, Als de man verliest. Hij schreef dit boek samen met Wim van Lent, een therapeut die zich al dertig jaar specifiek op mannen richt. Het boek bevat therapeutische tips, wetenschappelijke inzichten en interviews met tien bekende mannen, over allerlei vormen van verlies.
“De journalistiek was een groot deel van mij: dat was mijn identiteit. Na de dood van Jennifer kwam ik vrij snel tot de ontdekking dat dat helemaal niet zo is. Dat ik eerst man ben, dan vader en dan pas journalist. In 2015 besloot ik een opleiding tot therapeutisch coach te doen. Als therapeut laat ik me leiden door mijn persoonlijke geschiedenis. De verbinding aangaan vanuit mijn eigen ervaring. Ik word nog wel geraakt door het verdriet van een ander, maar het verdriet dat ik nog heb om Jennifer, dat staat daar los van. Anders zou ik dit werk niet kunnen doen. Ik vind dat ik nu heel mooie dingen aan het doen ben. Het gaat om het contact met mensen en de kracht die je hierdoor kunt geven. De verbinding en de ontmoeting is heel belangrijk.”
‘TrafVic’
Tim zit in de begeleidingscommissie van het project ‘TrafVic’. Met dit project zorgt Fonds Slachtofferhulp er, samen met partners uit het werkveld en ervaringsdeskundigen, voor dat slachtoffers en nabestaanden van een ernstig verkeersongeval straks kunnen rekenen op specialistische en laagdrempelige hulp.
“Als ervaringsdeskundige vind ik het heel mooi om me namens de doelgroep met dit project bezig te houden. Specialistische hulp voor verkeersslachtoffers en nabestaanden bestaat nu nog niet, terwijl ik denk dat dit enorm veel erkenning kan geven en daarmee kan helpen in de rouwverwerking. De wetenschap dat het niet gek is wat je voelt en dat de hulp beschikbaar is. Ik denk dat ik daar, toen Jennifer overleed, veel baat bij zou hebben gehad. En zelfs nu zou dat nog waardevol kunnen zijn. Ik voel bijvoorbeeld nog steeds die woede wanneer ik het zebrapad nader waar Jennifer werd aangereden. Die pijn zit in mijn lichaam en iedere keer dat het bij me terugkomt, dan weet ik dat ik daar aandacht aan moet besteden. Want als je dat gaat ontkennen of wegpraten, dan krijg je er last van.”
